Słodki i straszny

Chyba po wczorajszym wpisie pochwalnym dzisiaj mogę napisać kilka słów o chamie Jerzym i nikt mi nie będzie zarzucał, że wypowiadam się o swoim dziecku bez czułości. Jak już wspominałam, cham Jerzy to "kreatura, która rękami Jerzyka dokonuje aktów wandalizmu". Ta definicja oddaje istotę rzeczy.
Zaczęło się od tego, że bardzo chciałam dokończyć pewien artykuł. Oznajmiłam wszem i wobec, że: proszę mi nie wyrzucać gazety, bo nie dokończyłam jej czytać. I oto nadszedł moment, gdy postanowiłam wrócić do lektury. Z przyjemnością zagłębiałam się w niej do momentu, gdy odkryłam, że nie ma okładki, na której czytany przeze mnie tekst się kończył. Z czytelniczą pasją zakrzyknęłam więc gromko:
- Co za cham wyrwał mi okładkę!
Na co Marek, po nadwerężającej moje nerwy pauzie, odpowiedział:
- Ten cham... ma na imię Jerzy.
Od tamtej pory gdy Jerzyk np. kopnie w miseczkę z kaszką i rozrzuci jej zawartość na pół kuchni, podrze gazetę, wywali kotom jedzenie, bije koty czy kopie mamę, która mu zmienia pieluszkę, wiemy, że tak właściwie nie Jerzyk to robi, a cham Jerzy. Bywa, że jedno z nas wchodzi do pomieszczenia, w którym drugie spędza czas z Jerzem, i zastaje pobojowisko. Zadaje wtedy pytanie, co się stało. Odpowiedź może brzmieć:
- Cham Jerzy pociągnął za obrus.
- Cham Jerzy wyrwał Blance kudły (Blanka-przytulanka-chuliganka zwana Czołgiem, kocica).
- Cham Jerzy bawił się łyżeczką.
Godny uwagi jest sposób, w jaki cham Jerzy działa. Kiedy np. drze gazetę albo ściąga coś z półki, jest pełen fascynacji i bezinteresownego zachwytu. On się po prostu bawi. Tak - sianie chaosu i destrukcji jest dla niego zabawą.
Wszystko jasne. Jerzyk to nasz słodki bobas, a chama Jerzego trzeba sprowadzać do pionu, o ile się da. I jeśli się zdąży.

Marek ułożył mruczankę promującą właściwe zachowanie przy stole. Kto przeczytał powyższy wpis, w pełni pojmie jej głębię (na melodię Panie Janie):

Panie Jerzy, panie Jerzy
nie bądź cham, nie bądź cham.
Już pora kolacji, już pora kolacji
Am, am, am :)