Dziecioterapia

Jakby człowiek był bezdzietny, to by sobie był, jaki jest, i wcale by się tym nie przejmował. Nie zastanawiałby się, na co traci (jak spędza, wersja dla aktywnych) czas. Zmieniałby się trochę albo nie, rozwijałby się albo nie, docierałby się z mężem albo by sobie odpuszczał. Wszystko zależnie od potrzeb tego kogoś. A dzietny nie ma wyboru. Musi się zmieniać.
Po pierwsze - czas mu płynie inaczej. Trzeba się w tej rwącej rzece na nowo odnaleźć. Nie jest to proste, a czasem wydaje się prawie niemożliwe, jak tu.
Po drugie - dziecko rozwija się szybko i za zmianami tymi należy nadążać, jak np. tu.
A po trzecie to jest cała dziecioterapia.
Są różne terapie: choreo-, arte-, ludo-, śmiecho-, bajko- itd. I do tej listy dopisuję dziecioterapię.
Główna zasada dziecioterapii głosi, że jeśli masz z czymś problem, to twoje dziecko pomoże ci go dostrzec i zmotywuje do przepracowania go. Czyli skonfrontuje cię z problemem, sprawi, że go dostrzeżesz i nie będziesz mógł o nim zapomnieć. I po prostu będziesz musiał coś zmienić (efekt terapeutyczny - zmiana), bo inaczej... inaczej ucierpi twoje dziecko. Ucierpi w mniejszym lub większym stopniu, może odczuje tylko dyskomfort, zależnie od wagi problemu.
Dziecioterapia dotyka wszelkich aspektów życia.
Od leżącej na podłodze łyżki, którą mój syn odkłada do szuflady. Bo ja niestety jestem bałaganiarą, choć bardzo lubię porządek, a Jerzyk już kilkakrotnie dawał mi do zrozumienia, że lubi, gdy rzeczy mają swoje miejsce.
Przez stare przekonania, które muszę odrzucić, by wejść w relację z moim synem. Jak na przykład natrętna myśl, która mi się pojawiała, gdy mały Jerzyk płakał lub robił coś nie po mojej myśli: on to robi złośliwie. Myśl, którą na poziomie racjonalnym odrzucałam, wiedziałam, że jest nieprawdziwa. A jednak ona wychodziła ze mnie i za każdym razem musiałam sobie powtarzać, że to jego rozpacz, frustracja, złość, ale nie są one wymierzone we mnie. Nie robi tego przeciwko mnie. Przeciwnie, woła o pomoc. Po jakimś czasie myśl odeszła i mogłam bardziej być przy Jerzyku także w trudnych momentach.
Aż po organizację czasu. Jak mogę wymagać od mojego synka, żeby rano radośnie wstawał, a wieczorem chętnie kładł się spać, gdy sama mieszam dzień i noc? Gdy sama, mimo zmęczenia, wyszukuję sobie zajęcia (Internet pomaga), żeby tylko nie pójść spać. Z tym zmagamy się teraz i nie jest łatwo, bo to mój niepoukładany tryb życia od lat. Kiedyś uchodził na sucho, w studenckich czasach zarwane nocki nie były niczym szczególnym ani wybijającym z rytmu. Teraz niestety jest inaczej. I jeszcze odbija się to na jakości mojego kontaktu z Jerzem, gdy jadę na kawie, a najchętniej zwinęłabym się w kłębek i poszła spać...
Dziecioterapia nigdy się nie kończy. Bo wciąż zmienia się relacja, sytuacja w rodzinie, powstają nowe problemy, ujawniają się nowe rany do wyleczenia.
Dziecioterapia ma w sobie ogromną motywującą siłę. Bo chcę to zmienić dla dobra dziecka. Chcę to zmienić dla siebie, by być lepszym (wciąż wystarczająco dobrym) rodzicem. I chcę być bardziej zintegrowaną osobą. Bo tylko tak nauczę moje dziecko, co znaczy być zintegrowanym. Inaczej przecież się nie da.