Dwa latka

W okolicy urodzin pytam Jerza:

- Ile masz latek?

A oto jego odpowiedzi, do wyboru:

- Trzy.

- Cztery.

- Dużo.

- Osiem. (Tym nas zastrzelił. To nie jest najczęściej wymawiana przez nas liczba.)

No ostatecznie, ponieważ mama tak chce to usłyszeć:

- Dwa.

Dwa lata to długo czy krótko? Wspomnienia pierwszych chwil są we mnie tak żywe, jakby to się działo wczoraj. Inne momenty umykają powoli (dlatego fajnie o nich później przeczytać :)).

Jak to jest być dwuletnią mamą? Bywa trudno (i nbvuizse yfg męcząco). Bywa cudownie, wspaniale, szczęśliwie.

Jerzyk dwulatek: rozgadany, śmieszek, biegacz, fan autek, pociągów, torów, tuneli etc, o wyraźnych preferencjach kulinarnych, sprytnopalcy, skoncentrowany, wymyślający zabawy, otwarty, ciekawy, odważnie eksploruje przestrzeń, wraca do mnie, gdy tego potrzebuje, potrafi być empatyczny.

Oprócz tego: złośnik i wrzaskun, gdy coś idzie nie po myśli, uparciuch, co nie chce myć rąk, nie chce wracać ze spaceru, nie chce iść za rękę, gdy się śpieszę (czyli z perspektywy rodzica, który chce mieć posłuszne dziecko, nieusłuchaniec :P).

Lecz niezależnie od tych cech - budzących radość i trudnych - najważniejsze, że jest.

Wszystko to przypadłości takie lub inne, a mały Jerz po prostu jest, i to jest najcudowniejsze.

Mam nadzieję, że urodzinowy dzień Jerza był dla Jerza miły. Staraliśmy się oboje, włącznie z posprzątaniem mieszkania, żeby w dzień Jerza wszystko było idealnie i bez straty czasu na mycie garów etc. 

Rano był torcik ze świeczkami, które Jerz sam zdmuchnął, i prezenty. (Tu niestety muszę przyznać, że za ich pomocą zaspokoiłam głównie własną potrzebę wspierania Jerza w rozwoju - same układanki... ale podobały mu się, w jednej dopatrzył się nawet autka). Bawimy się razem nowymi zabawkami. I budujemy tunel dla autek, w którym autka się "mijają" (pierwsze trzysylabowe słowo bodajże). Idziemy na cudny jesienny spacer, zahaczamy o plac zabaw, oglądamy rury i koparki, wracamy przez las, szeleszcząc liśćmi, dotykamy mchu. 

Większość drogi Jerz idzie na nóżkach, a to spory kawałek. Częściowo też za rączkę. Czy tylko dla mnie taki spacer za rękę jest jednym z milszych doświadczeń? Czuję wtedy jego ufność i zgodę, bym pokazała mu kawałek świata. Rozkoszuję się takimi chwilami, bo zazwyczaj Jerz chce sam, po swojemu - co też doceniam. Niemniej miło jest iść za rączkę. 

Wraca tata i jedziemy na kulki. Jerz zaspany, wkrótce się rozbudza, szaleje w małpim gaju. 

Na wieczór jeszcze telekonfy: z dziadkiem i z babcią. "Dziadek Jarek", powiada Jerz, znów zaskok :) Pełne wrażeń dziecię zasypia po 22. Dzień Jerza. To był dłuuugi dzień :)