Urodziny

Zawsze mi się kojarzyły ze świętowaniem tego, że się urodziłam, że jestem. A dziś dopadło mnie takie silne poczucie przemijania. Smutek. Żal za tym, co mi się nie udało. Lęk, czy zdążę z tym, na czym mi zależy. "Mała żałoba", jak ujął to Marek. Małe umieranie, bo coś odchodzi w przeszłość.
- Ale pocieszę cię - rzekł mąż, na którego można zawsze liczyć. - Im człowiek starszy, tym czas biegnie mu wolniej.... Nie, zaraz... na odwrót to było!
Pocieszył mnie, bo się uśmiałam z niego :) Owszem, był zadowolony ze swojej skuteczności.
Pobyliśmy razem w tym smutku, a potem wróciłam do tu i teraz. Bo zawsze, gdy nachodzi mnie to poczucie przemijania, pomaga mi powrót do teraźniejszości. Gdy jestem cała w teraz nie boli mnie upływ czasu. Nie czuję go, bo - jestem. Więc równowaga została przywrócona. I mąż mógł mi jeszcze odpowiedzieć na pytanie:
- Jak to jest mieć znów o rok starszą żonę?
- Dla mnie nic się nie zmieniło.
Nic lepszego, i bardziej przywracającego teraźniejszości, nie mogłam usłyszeć.

A tu "Oprócz bękitnego nieba", bo usłyszałam dziś w radiu, i tak mi spasowała do nastroju tego dnia dzisiejszego świątecznego ;)

Te nastroje skumulowały się wieczorem, lecz za dnia świętowaliśmy, a jakże - był podwieczorek na Rusinowej Polanie. Jerzyk wiedział, że idzie zobaczyć owieczki, i przez całą drogę pokrzykiwał gromko: baaa!
Gdy wchodziliśmy na polanę, wydawało się, że nie ma na niej żywego ducha. Tylko łąka, tu i tam masywne stoły (tak - na podwieczorki :)) i niebo blisko przylegające do ziemi, jakbyśmy weszli do wielkiego pokoju. Ale weszliśmy wyżej i to wrażenie zniknęło. Zobaczyliśmy panoramę, podobno najładniejszą w całych Tatrach. Zza niskich chmur wyłaniały się kontury gór, tak groźne w dzisiejszym świetle, że prawie się cieszyliśmy, że są przesłonięte.
Później było fajnie: spotkaliśmy bacę, przeszło obok nas stado owiec, Jerzyk głaskał owczarka, który sam wyglądał jak owieczka. I -Jerzyk oczywiście - straszył bacówkowego kota. Biegał po trawie, wspinał się na kamienie, omijał owcze buby.
W drodze powrotnej wracał myślami do przeżyć z polany. Wydawał wtedy z siebie głośne: baaa!

Candy nierozstrzygnięte. Apa Jerza usnęła w samochodzie! Nie ma kto losować!