Przywitanie jesieni

Wiem, że już zaliczyliśmy pierwszy jesienny katar. I pierwszy spacer w deszczu. I zbieranie żołędzi. I pokazywanie kolorowych liści. Ale to prawdziwe przywitanie jesieni miało miejsce dopiero wczoraj.
 Po raz kolejny daliśmy sobie szansę wyjechać w Tatry i nie wychodzić na trasę w porze poobiedniej. Zazwyczaj tę szansę zaprzepaszczaliśmy. A tym razem hip-hip, hura! udało się. Przed jedenastą byliśmy już na szlaku.
Wybraliśmy się do Doliny Kościeliskiej z nadzieją, że Jerz część drogi przejdzie sam. Owszem, przeszedł jakieś 300 metrów. Nie liczę ucieczek w kierunku odwrotnym do zamierzonego ani niezliczonych zboczeń po kamyk i z kamykiem do strumienia. Było to bardzo fajne i na pewno byśmy się tak bawili, bo czasu mieliśmy dość, gdyby nie to, że na popołudnie wszelkie prognozy oraz górale zapowiadali załamanie pogody. W świetle tych prognoz czasu było jakby mniej, i z tego powodu Jerzyk sporo siedział w nosidle. Na początku niezbyt mu się to podobało, ale potem zaczął kontemplować strumyk i skały i już było dobrze.
A co z tą jesienią? Przywitała nas mgłą, złotymi liśćmi i rudą od uschniętych badyli łąką. Chociaż nie było słońca, liście świeciły na szarozielonym tle, i dzięki nim sprawiała wrażenie złotej. Szliśmy doliną, wzdłuż strumienia, przez wąskie skalne bramy. Domyśliłam się, że to właśnie tę drogę musi pokonać jesień, zanim zejdzie z gór. Poczułam, że jestem w jej krainie, a ona pokazuje mi swoją łagodną twarz.
Ale to nie byłaby cała prawda o jesieni. Jesień chciała, żebyśmy ją poznali dobrze, więc prognozy się spełniły i zaczęło padać. Padało, gdy dochodziliśmy do schroniska. Gdy jedliśmy obiad (zgłodniały Jerz otwierał paszczę jak mały pisklak - rzadki widok), przez okno widzieliśmy, jak deszcz nie ustaje. Według prognozy miało być tylko gorzej. Nie zwlekając ruszyliśmy z powrotem. Półtorej godziny w umiarkowanym, lecz nieustającym górskim deszczu sprawiło, że przywitaliśmy jesień jak się należy.
A teraz to już chyba zima będzie schodzić przez skalne bramy. Na Kasprowym podobno biało.

PS Z odkryć językowych Jerza:
rura - na widok kiełbasy na talerzu taty;
yka - idziemy do strumyka;
sam! - zaczął mówić "sam" zamiast ti! Czasem myliło mu się z "tam".
koparka - kretowiska; tak również wytłumaczył, skąd się wzięły góry. Co Marek sprostował: nie koparka, tylko ruchy górotwórcze :)
dziura - grota.
Widać, chłopak jakoś próbuje opisać rzeczywistość. Stały zestaw: rura - dziura - koparka sprawdza się w każdych warunkach.