Matka Polka krejzolka - rzecz o karmieniu piersią

Karmienie piersią to temat, który wzbudza czasem niezdrowe emocje. Pierwszy dylemat - karmić czy nie. Naciski, by jednak karmić. Żal, gdy się okaże, że się nie da. Gdy się da, kolejna decyzja - do kiedy karmić? O tym, że karmienie dziecka powyżej roku wywołuje u niektórych burzę uczuć, przekonałam się ostatnio na własnej skórze.
Właściwie sama jestem sobie winna. Z osobami, którym się nie ufa, nie rozmawia się o tak osobistych sprawach. Ale jednak wdałam się w tę rozmowę. Słysząc półsłówka znajomej na temat usypiania dziecka, spytałam, jak u nich wygląda przesypianie nocy i karmienie. Oprócz odpowiedzi na pytanie, zostałam zakrzyczana opowieściami o tym, ile to mądrych książek znajoma przeczytała, ilu to znajomym już pomogła wejść na jedynie słuszną drogę oraz jakie to obrzydliwe, gdy dziecko, które już chodzi, przybiega do mamy i prosi o cycka. A jeszcze gorsze, gdy dziecko już mówi i drze się "daj cyca". Tego strumienia świadomości, czarnego potoku nie potrafiłam przerwać. Wybuch emocji, który towarzyszył opowieściom, tak mnie zdziwił, że sama już nie wiedziałam, co myślę. Czułam, że to, co robię, jest złe, że popełniam karygodne błędy wychowawcze i daleko mi do jedynie słusznej drogi. Schowałam się do swojej norki i z bólem brzucha wróciłam do domu, by opowiedzieć wszystko mądremu mężowi.
Mądry mąż, a później też mądra babcia pomogli mi wrócić do siebie.
Przede wszystkim, powiedziałam sobie, ja szanuję wybory innych i rozumiem, że każdy ma swoje racje i może decydować, co najlepsze dla niego i jego dziecka. Dlaczego moje prawo do decydowania o tym zostało mi odebrane (za pomocą tytułów kilku książek, których nie przeczytałam), a moja decyzja ośmieszona (historie z serii "daj cyca")? Dlaczego kobieta, która decyduje się na wychowanie w dużym dystansie, ma w sobie tyle agresji do kobiety, która decyduje, że będzie spełniać potrzeby swojego dziecka, ponieważ nie kolidują z jej potrzebami (to o mnie) ani z potrzebami jej męża? Może jednak czuje, że coś straciła? (dokonanie tej psychoanalizy pomogło zracjoanlizować akt agresji, którego doświadczyłam i przed którym nie umiałam się obronić).
A o co się rozeszło? A o to, że karmię Jerza na żądanie zarówno w dzień, jak i w nocy. I że nie przesypia mi nocy. Aby zrzucić swą "krótką smycz", nie powinnam karmić Jerza w dzień, a w nocy powinnam mu podawać butelkę z wodą. Z tego wynika, że nie powinnam go już karmić piersią wcale. Kategorycznie nie wolno mi go brać do łóżka, jak również usypiać, nosząc. Ma zasypiać sam w swoim łóżeczku (tzn. mam mu kazać?). To recepta, by uzdrowić moją chorą sytuację.
Po spokojnym przemyśleniu wiem, że za każdą opcją można znaleźć argumenty. Moim argumentem jest wewnętrzne przekonanie. Póki Jerzyk potrzebuje jeść w nocy, a ja mogę go karmić i w miarę normalnie funkcjonować w ciągu dnia, będę to robić. Karmienie w dzień chciałam ograniczyć - i udało się nam. Co do samodzielnego zasypiania - komentarz Marty do poprzedniego posta potwierdził moją intuicję, że i to można zostawić dziecku, bo przychodzi moment, kiedy jest w stanie zasnąć samo i nie trzeba go tego uczyć na siłę.
Krótką smycz tak naprawdę poczułam raz. Pewnego wieczoru u Nekobasu popijałam herbatę z filiżanki z różą, gdy nagle zadzwonił telefon. Marek zostawiony z Jerzem wymusił na mnie powrót do domu, ponieważ "mam cycka". Ta sytuacja bardzo mnie zdenerwowała. Ale to było tak: do pewnego momentu Jerzyk umiał jeść z butelki, a jego tata umiał go karmić. Ale przyszedł ten pewien moment, nie wiem już kiedy. Nie wiem też, z jakiego powodu - przestaliśmy praktykować tatowe karmienia. W rezultacie Jerzyk zapomniał, jak się je z butelki, i nie miał ochoty sobie tego przypominać. Ten błąd został już jednak naprawiony i mam nadzieję, że nigdy więcej nie usłyszę "wracaj, bo ty masz cycka".
Stanęło na tym, że karmienie piersią wyraźnie ograniczamy, ale nie kończymy go definitywnie. Myślę, że dla Jerzyka jest to dobre rozwiązanie. Marek je akceptuje, ja też jestem zadowolona.
Czy więc jest ze mnie matka Polka krejzolka?
Moja odpowiedź brzmi: tak, ale nie dlatego, że karmię piersią ponadroczne dziecko. Tak - dlatego, że czasem jestem zbyt "grzeczna" dla tych, którzy dla mnie grzeczni bynajmniej nie są.