niedziela, 6 listopada 2011

Wyprawy państwa Kotów

Aby spacer, wycieczka czy wyprawa były udane, wcześniej trzeba zaplanować, kiedy je rozpocząć i zakończyć, aby zdążyć zobaczyć to, co się chce, i wrócić o odpowiedniej porze. Oczywista oczywistość :) Też o tym wiemy. Tylko że nigdy tak nie robimy. To znaczy planujemy. Ale sam plan, nawet dobry, to jeszcze nic, jeśli się go nie realizuje ;) I tak każda nasza wycieczka czy dłuższy spacer zyskuje smaczek survivalu.

Tak było, gdy dawno temu wędrowaliśmy po Beskidzie Śląskim. Trasy wyznaczyliśmy od schroniska do schroniska. Pierwszą noc do tej pory wspominam z dreszczem. Okazało się, że schronisko, w którym chcieliśmy nocować, jest czynne tylko zimą. Nadchodził wieczór. W kwaterach agroturystycznych wszędzie komplety. Na szczęście mieliśmy namiot - rozbiliśmy go na oślej łączce. Po drugiej stronie ulicy był mały parking. Przez pół nocy z piskiem opon podjeżdżały tam samochody, z których wysiadali głośno rozmawiający panowie. Wyobraźnia podpowiadała mi, że to miejsce spotkań bielskiej mafii, i że zaraz usłyszymy coś, czego usłyszeć nie powinniśmy, i źle się to dla nas skończy. Kiedy wreszcie przestali przyjeżdżać, zrobiło się strasznie zimno. Nie wyspałam się tamtej nocy, słowo daję ;)
Trudno się dziwić, że gdy następnego dnia odkryliśmy w pobliżu otwarty bar, spędziliśmy tam chwilę, spożywając ciepłe śniadanie i korzystając z bieżącej wody. Siłą rzeczy znów wyszliśmy za późno. I znów zapadła noc, gdy z małą latarką przemierzaliśmy błotnisty, porastający stromą górę las. Na domiar złego trafiliśmy do schroniska-molocha. A zaledwie pół godziny drogi dzieliło nas od następnego schroniska - chatki. Co zrobiliśmy? Przedzieraliśmy się dalej przez mroczne ostępy.
W Tatrach Wysokich codziennie wracaliśmy ze szlaku nocą. Droga prowadząca do cywilizacji była wprawdzie szeroka i wygodna, ale wiodła przez las. Rozmawialiśmy o wszystkim, byle nie słuchać, co szeleści w krzakach. Ostatniego dnia przed wyjazdem poszliśmy do muzeum przyrodniczego, gdzie jedna z wystaw uświadamiała, jakie gatunki żyją na eksplorowanych przez nas terenach. Cieszyłam się, że nie wiedzieliśmy tego wcześniej.
Lista miejsc, które zwiedzaliśmy w półmroku lub po ciemku, byłaby długa. I Turbacz by się na niej znalazł, i wąwóz Homole, i parę zejść ze szlaków w Bieszczadach, i szlaki w okolicy Ojcowa, i oczywiście droga z Morskiego Oka - w tym roku z Jerzem. I wiele, wiele innych. (Kto z nami jeździł, ten wie.)
Dziś do tego szacownego grona dołączyło jeszcze jedno miejsce, niedaleko Białego Kościoła. W świetle słońca jest tam pięknie - zwłaszcza gdy jest taka ładna jesień - i na pewno jeszcze się tam wybierzemy. Ale dzień już jest bardzo krótki. Zbyt szybko zrobiło się szaro, stanowczo zbyt szybko zaczęło się ściemniać. Po ciemku przemierzyliśmy mniej więcej jedną trzecią trasy, w tym odcinek drogi gruntowej (z wózkiem, a droga wysypana kamieniami - masakra, skończyło się na tym, że Jerzu "szedł" u mnie na rękach) oraz spory kawał drogi bez pobocza. Co do tej ostatniej - była wąska, teren niezabudowany, my pozbawieni elementów odblaskowych. Gdy nadjeżdżał samochód, zjeżdżałam wózkiem na stertę liści, która leżała wzdłuż drogi (ale to nie było prawdziwe pobocze!). I tym sposobem wyczerpani dotarliśmy do parkingu.
My to umiemy zwykły niedzielny spacer zmienić w ekstremalne przeżycie :D

8 komentarzy:

  1. A dokładniej, gdzie to za miejsce w okolicy Białego Kościoła? :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Witam :) wychodziliśmy z parkingu w Wierzchowiu i chcieliśmy zrobić kółko żółtym do Bolechowic, później przez Dolinę Kluczwody i czarnym do parkingu. Ale nie wyszło, częściowo szliśmy czerwonym dla rowerów, a później drogą przez Zelków. Bardzo tam ładnie i na pewno jeszcze się wybierzemy, jeśli tylko pogoda dopisze ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Wow, to niezła traska była zaplanowana jak na dzień jesienny po zmianie czasu :) Dolina Kluczwody to moje rodzinne strony :)

    OdpowiedzUsuń
  4. bo ja tak mam, że jak już idę, to lubię konkretne trasy ;) i najlepiej, żeby zatoczyć koło :)
    z ładnej okolicy ksiądz pochodzi. ale nam się udało trafić ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Konkretne trasy owocują konkretnymi wrażeniami :) a ta okolica... najpiękniejsze miejsce na świecie :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Widzę, że jest Ksiądz lokalnym patriotą, tak jak ja ;) wobec tego stwierdzenie "najpiękniejsze miejsce na świecie" przyjmuję ze zrozumieniem i traktuję jako Księdza subiektywne odczucie ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Wasza "namiotowa" przygoda przypomniała mi historię z książki "Bezsenność w Tokio" gdy główny bohater wybrał się z namiotem na objazdówkę Japonii, i raz miał przyjemność nocować obok torów kolejowych ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie czytałam, ale słyszałam o tej książce. przy torach huk pewnie był większy, za to możliwość wymyślania różnorodnych zagrożeń mniejsza, jak sądzę. Bo u nas z jednej strony był górski las, a z drugiej domniemani mafiozi ;)

      Usuń