Skąd ta walerianka?

Niespokojne dni mamy, sprzątająco-przygotowawcze. W te oto dni, w dodatku listopadowe, sporo siedzimy w domu. Cóż więc robić, trochę mruczymy, a trochę gadamy.
Tak sobie mruczeliśmy z Jerzem przy obiedzie, kiedy koty zaczęły biegać po domu z głośnymi miaukami. Jerza to bardzo zaintrygowało. Pogrubiam jego oryginalny wkład ;) wypowiadany głośno i z chichem.

Co się dzieje? Co się dzieje?!!
Rysia strasznie dziś szaleje!
Drze się wniebogłosy: miaauu!!!
Ktoś jej waleriankę dał?!
Jerzyk!!! dał jej waleriankę,
teraz Rysia ściga Blankę.

Pytanie, skąd Jerzyk miał tę waleriankę??? Ja w każdym razie nic o tym nie wiem.
Jerzowi ten wierszyk bardzo się spodobał. Powtarzaliśmy go duuużo razy, z niegasnącym entuzjazmem.

W środę były dialogi bobasowe, Jerz miał okazję wystąpić jako tłumacz.
Jerz i sporo młodszy P. sadowią się na leżaczku. Znaczy Jerz siedzi, P. próbuje się usadowić. P. bawi się świetnie, Jerzu jakby mniej. Ale chichają, więc ogólnie dobrze jest. A gdy do nich zaglądamy, P. oznajmia wesoło:
- Be be be be be!
-Naprawdę? - podtrzymujemy rozmowę. - A ty Jerzu zrozumiałeś, co powiedział P.?
- Be be be be be! - rzecze Jerz.
I wszystko jasne. To pytanie było po prostu nie na miejscu.

Jeszcze jeden zabawny tekścik Jerzyk rzucił ostatnio: Blanka patrzy nosem.
To była ciekawa obserwacja, oddająca istotę aktu wąchania w wykonaniu Blanki.

Chyba powinnam więcej notować z jego tekstów, bo jak się okazuje, nie pamiętam wiele, a on ciągle gada coś fajnego :)