Do widzenia panom!

Po dwóch latach (i prawie miesiącu) nerwów, martwienia się, popadania w skrajne stany od nadziei po rozpacz, wreszcie oficjalnie mogę powiedzieć: do widzenia panom doktorom :)

W zeszły wtorek byliśmy u neurochirurga. Po kolejnej kontroli Jerz miał skierowanie na następne kontrolne badanie - rezonans magnetyczny. U maluchów przeprowadzany pod narkozą. Gryzłam się tym i biłam z myślami, czy to potrzebne. I w końcu znaleźliśmy neurochirurga dziecięcego, który przyjmuje prywatnie i można go poprosić o drugą konsultację. Wyjęłam badania z przepastnych archiwów szpitala dziecięcego (trwało to dwa tygodnie, kartoteki wcześniej przejrzeć nie mogłam). W lekkim stresie poszliśmy. Po przejrzeniu całej historii Jerzowej, obejrzeniu tegoż i wysłuchaniu nas, otrzymaliśmy oficjalne zalecenie: przestańcie państwo chodzić z nim do lekarzy :) :) :)
W zeszły czwartek byliśmy u psychologa, również kontrolnie. Postawił kropkę nad i. Następnej kontrolnej wizyty nie zalecił, bo jak stwierdził, nie ma to sensu. Wiem już, że Jerz geniuszem nie jest (wg oficjalnych norm), ale to może nawet lepiej, pocieszyłam się.
Czuję ogromną ulgę. Oczywiście najwięcej zmartwienia mieliśmy, gdy Jerzyk był malutki, a wielu lekarzy starało mi się uświadomić, jak poważna jest nasza sytuacja. Na moje próby szukania nadziei, że może nie jest tak źle, uznawali za stosowne szybko sprowadzać mnie do parteru, jakby w obawie, że bagatelizuję sytuację. Matka w polskiej służbie zdrowia jest z założenia podejrzana. Jakby chcieli mi powiedzieć, że chcą dla mojego dziecka lepiej niż ja.
A ja po prostu od początku gdzieś w głębi czułam, że będzie zdrowy, że będzie rozwijał się dobrze. Jednocześnie byłam przygotowana na wszystko.
Wciąż mnie uczulano, bym zwracała uwagę na niepokojące objawy. To naprawdę straszne uczucie, ciągły lęk, że z moim dzieckiem coś jest nie tak. Niby jest w porządku, ale w każdej chwili może się okazać, że coś jest nie tak. Każda radość podszyta lękiem. Nie mogę w pełni cieszyć się żadnym nowym osiągnięciem, bo już się zastanawiam, czy to na pewno tak, jak powinno być. Patrzę na wesołego bobasa i w pewnej chwili dopada mnie myśl, czy na pewno wszystko ok?
Oczywiście w miarę, jak Jerzu rósł, uczył się kolejnych rzeczy, a ostatnio tak fajnie się rozgadał, coraz bardziej pozwalałam sobie po prostu się nim cieszyć. Jednak nigdy nie zapomnę tego, co przeżyliśmy na początku.
Wielki ciężar spada mi z ramion, gdy mogę popatrzeć na mojego biegającego jak wariat dwulatka i pomyśleć po prostu, jak się cieszę, że jest.