Zabiegana mama

Ta mama ostatnio jest strasznie zabiegana. To pierwszy wieczór w tym tygodniu, który spędziła w całości z Jerzykiem. Dzidziek trzy razy został z tatą, a raz z ciocią, bo wyszliśmy oboje ("bardzo nudne" wyjście do filharmonii a nie do filharmonii ;)).
Już czułam, że za dużo tych harców.
Już się nie mogłam doczekać spokojnego wieczoru w gronie rodzinnym. A tu się okazało, że dziś wypadła kolej, by Marek sobie wyszedł. I po raz kolejny Jerzyk zachował się jak na mały barometr przystało.
Nie wiem czemu, ale akurat dziś strasznie się poczułam samotnie po wyjściu Marka. I było mi smutno, że tu ten mały dreptak biega, a ja jakby nieobecna, połową siebie jestem w jakiejś ciemnej chmurze. Ale nie pozwoliłam sobie na wpadanie w otchłanie rozpaczy etc, realizowałam punkt po punkcie wieczorny program. A Jerzyk był wyjątkowo marudny. Musiałam się więc wysilać, aby ciągle odwracać jego uwagę od tych irytujących przedmiotów, którymi bawić się nie mógł. Cierpliwość straciłam raz, kiedy po raz kolejny uciekł mi, zanim zdążyłam założyć mu pieluchę. Poczułam wtedy coś na kształt bezsilnego wkurwu (sic!), pozwoliłam mu uciec i wzięłam trzy głębokie wdechy. Pomogło mi to na tyle, że znalazłam bajer, który pozwolił mi zapakować Jerza do pieluchy i opakować w piżamkę. I nawet poczytałam mu książeczkę, z której już miałam zrezygnować, ale sam po nią sięgnął. A jednak wciąż byłam daleko.
Musiało dopiero dojść do histerii przy domofonie, by przywrócić mnie tu i teraz. Biedny dzidź najpierw strasznie chciał się bawić słuchawką od domofonu. Po kilkakrotnym gwałtownym domaganiu się pomyślałam, a niech ma. Bawił się chwilę, ale wiedziałam, że moment rozstania musi nadejść. Zrobiło się już bardzo późno. Nic nie było w stanie odwrócić uwagi Jerza od słuchawki. Żadna maskotka ani zabawka. Ani perspektywa przytulenia się do mamy. W końcu jakimś cudem udało się nam odwiesić słuchawkę. Wtedy dzidź wpadł w taki płacz, jaki słyszałam u niego zaledwie kilka razy. Był to ryk i wrzask, i zanoszenie się. Przemknęło mi przez głowę: ale rozpieszczony typ, nie rozumie słowa "nie". Niezły bicz na siebie ukręciłam. Tak jakbym stanęła obok i patrzyła tak, jakby mógł patrzeć i myśleć o tej scenie ktoś z zewnątrz.
A później przytuliłam małe rozpaczliwie płaczące ciałko. Zrobiło mi się go tak strasznie żal - i nagle, nareszcie wróciłam do tu i teraz. "Przypomniałam" sobie, jak bardzo kocham tego małego człowieka. Przytuliłam go mocno i zaczęłam głośno śpiewać kołysankę. Jerz momentalnie się uspokoił, a po chwili usnął.
Ech, trzeba było aż takiej sceny, by zabiegana mama na dobre wróciła do swojego Maluszka...